Pasieka uli kłodowych i ramkowych

Pasieka mieści ule kłodowe – czyli te wydrążone w pniu – pochodzące z II poł. XIX i początku XX w.; są to leżaki (pnie ułożone poziomo) i stojaki (te, które stoją pionowo). Obok znajdują się ule ramkowe i skrzynkowe. Te, zbudowane z niewielkich deseczek, kryte gontem albo słomą, pojawiły się w puszczy dopiero po I wojnie światowej. Tu koniecznie trzeba wspomnieć o tym, że bartnicy zakładali ule w puszczy i tam zbierali miód, natomiast pasiecznicy sami je budowali i zakładali pasieki, np. przy domu. Koniec tradycyjnego bartnictwa nastąpił w momencie, gdy zaczęto wycinać bory jodłowe i świerkowe. Na ich miejscu zasadzono bezużyteczne dla pszczół sosny. Lasy liściaste i zielne łąki nie były tak pewne i miododajne, jak szlachetne iglaki, które były odporne i na suszę, i na mróz.